Voelsprietjes... Wat doen we ermee

[Chr-Re-ie]

Probleem voor mij is:

1. ik kan niet zeggen 'waarom' ik onderuit gegaan ben en dat heeft wrange nasmaak
2. De operatie die volgde heb ik moeilijk om te plaatsen... ik vond het nogal vroeg om al met ijzerwaren in mijn lijf te zitten.
3. De revalidatie die volgde was geen pleziertje en heeft langer geduurd omdat de specialist overtuigd was dat ik na 3 maanden terug aan't boksen zou zijn (zonder kine te volgen)... Heeft uiteindelijk 9 maand geduurd voordat ik de pols zo kon belasten dat ik kon pompen zonder te blijten

't feit dat ik de eerste rit met een abs-loze motor in paniek schoot als ik 300meter verder een rood licht zag verschijnen was een teken aan de wand.
Vorig jaar met de CBR terug op circuit gegaan en op't recht stuk van mettet tegen 160km/ in halve paniek geraken omdat ik dacht mij onderuit te remmen....

Ben dus eigenlijk gewoon ne pussy

Paniek raken en circuit is geen goede combo, ik zou zelfs durven stellen een zeer slechte..
Laat mij je (met mijn 20j circuit ervaring) 1 goede nee zeer goede raad geven.
Zet u zo snel mogelijk over je angsten heen of stop er mee..
Je bent een gevaar voor jezelf en voor anderen als je met angst opt circuit rijdt..
Interpreteer dit niet als een verwijt è maar als een goede raad.
Kheb het zelf ook ooit meegemaakt toen ik mijne maat zich zag doodrijden op zolder.

[spraz]

Het volgende boek heeft wel een paar hoofstukjes over het mentale aspect van het motorrijden en zeker interessant.

Is hier op het forum al een paar keer gepasseerd denk ik:
Total Control - Door Lee Parks

Ik had het nog eens gelezen vlak voor de circuitdag en ik heb daar toch een paar aandachtpunten voor mij uitgenomen mentaal gezien.

[E.M.]

Het volgende boek heeft wel een paar hoofstukjes over het mentale aspect van het motorrijden en zeker interessant.

Is hier op het forum al een paar keer gepasseerd denk ik:
Total Control - Door Lee Parks

Ik had het nog eens gelezen vlak voor de circuitdag en ik heb daar toch een paar aandachtpunten voor mij uitgenomen mentaal gezien.

Yep, dat is een vd boeken die ik hier al meermaals heb aangeraden.

[Dries B]

Het volgende boek heeft wel een paar hoofstukjes over het mentale aspect van het motorrijden en zeker interessant.

Is hier op het forum al een paar keer gepasseerd denk ik:
Total Control - Door Lee Parks

Ik had het nog eens gelezen vlak voor de circuitdag en ik heb daar toch een paar aandachtpunten voor mij uitgenomen mentaal gezien.

Offtopic: hier nog meer een circuit-noob dan Koeno, en ook ABS-loos. 😉 Hard remmen is nog niet aan mij besteed... merci voor de tip! Heb hem besteld en hoop er wat aan te hebben.

[Muug]

1. ik kan niet zeggen 'waarom' ik onderuit gegaan ben en dat heeft wrange nasmaak
2. De operatie die volgde heb ik moeilijk om te plaatsen... ik vond het nogal vroeg om al met ijzerwaren in mijn lijf te zitten.
't feit dat ik de eerste rit met een abs-loze motor in paniek schoot als ik 300meter verder een rood licht zag verschijnen was een teken aan de wand.
Vorig jaar met de CBR terug op circuit gegaan en op't recht stuk van mettet tegen 160km/ in halve paniek geraken omdat ik dacht mij onderuit te remmen....
Ben dus eigenlijk gewoon ne pussy

@Koeno: ge zijt veel te veel aan 't rationaliseren. Ik voel ook dat ge stil staat: ge zijt al een jaar 't zelfde aan herhalen. Aanvaard gewoon dat ge op circuit gevallen zijn. Aanvaard dat ge nooit zult weten waarom. Geef dat een plek in uw leven. Ga vooruit.
Verder, als ik u was, zou ik het circuitrijden toch voor minstens een jaar uitstellen. Of, dat kan ook, uw circuitambities zwaar aanpassen. Je geeft enerzijds de indruk van te willen kunnen circuitrijden net als de allersnelsten van de snelste groep. Anderzijds durf je niet meer zonder ABS op circuit. Zelfs op straat durf je niet rijden zonder ABS. Wel, ofwel pak je dat goed aan en ga je een rits opleidingen volgen. En daarmee bedoel ik niet enkel circuitopleidingen maar ook de betere geavanceerde straatopleidingen. Waarbij je bvb - op circuit - keihard traint op noodstops zonder in ABS te gaan. In Nederland zitten ze daar verdomd ver in. En al dan niet tegelijk ga je gerichte circuitopleidingen volgen. Opbouwend. Kalm. U niet vergelijkend met anderen. Die stopwatch wegsteken. Rijden op gevoel en niet op chrono. Een andere optie is om gewoon naar circuit te gaan en u gewoon te amuseren met "rap straatrijden". Wat waarschijnlijk 80% van de circuitrijders doet.
Zo. Just my two cents.

[Lucasfalt]

Daar ben ik ook wel gedeeltelijk mee akkoord,begin gewoon volop te oefenen op het remmen zodat je daar echt gevoel in krijgt,dat kan ook gewoon op een rustige afgelegen weg of parking.
Een cursus is een basis en daarna moet je zelf oefenen op wat je daar geleerd hebt,dat kan zowel op circuit als op straat (gedeeltelijk toch).
En ook wat betreft rondetijden.
Toen ik begon met circuitrijden wilde ik beter leren rijden,en dat is het enige waar ik me op focuste.
De juiste lijnen,houding en steeds later remmen,ik heb nooit op rondetijden gelet.

[Nightwing]

In 2014 heb ik een 10-tal circuitdagen gedaan met een daarvoor aangeschafte GSX750R.
Tijdens die 10 dagen ben ik 2x onderuit gegaan, 1x zelf onderuit gegaan begin seizoen (achterwiel weg in scherpe bocht Mettet in 1ste ronde van een sessie) en een 2de maal (halfweg het seizoen) van de baan gebeukt door een andere piloot.
Voor mij was het toen al 10j geleden dat ik nog met een sportieve motor gereden had.

Het jaar ervoor had ik 3 dagen vrij rijden geboekt met m'n trouwe ST1300.
Daarmee reed ik rond dat de vonken eraf vlogen. Ik kende die machine heel goed door dagelijks gebruik, Alpentrips en meerdere rijvaardigheidscursussen, kortom het vertrouwen was groot.

Lang verhaal kort, met de Soes heb ik basically 10x gereden en heb ik dat vertrouwen nooit gehad.
Heeft er ook mee te maken dat ik nooit een heel sportieve remmer/piloot ben geweest. Ik ben meer een naar-de-bocht-uitbol-type...
Daarnaast denk ik onderweg ook teveel na en heeft mijn "systeem" het moeilijk om alle prikkels/informatie verwerkt te krijgen wanneer de snelheid écht omhoog gaat.

Zoals hier al aangegeven is een circuitcursus zeker een aanrader.
Nóg beter (maar moeilijker te realiseren met een niet-ingeschreven circuitmotor...) is een rijvaardigheidstraining trage motorbeheersing. Aangevuld met zelf gaan trainen op een afgelegen plek/parking. Wat dat laatste betreft, heb ik het geluk op 500m van m'n deur een grote supermarkt te hebben waarvan de parking 's zondags gewoon open is. Maw te voet met de motor aan de hand naar daar, zweet afkuisen, wat trainen, terug te voet naar huis, opnieuw zweet afkuisen, en klaar is kees.

Iets totaal anders wat hier nog niet genoemd werd...
Net zoals veel atleten een sportpsycholoog onder de arm nemen, wat zou je ervan denken om zelf eens te gaan babbelen over je belevenissen met een professional?
Wat je meegemaakt hebt, heeft je in sé immers opgezadeld met een "trauma"... (ruime betekenis)
't Is maar een idee...