Marokko, biting the dust

**Cowboy** · 13-10-2014, 09:44

KNAP

**dirjax** · 13-10-2014, 12:27

ik wil ook

**Sw@tLorD** · 13-10-2014, 15:05

Op 22 september stonden wij klaar aan de gate van onze vlucht naar Marrakech. Onze helmen zaten netjes in de helmzakken en in onze helmen zat al onze elektronische apparatuur. Het harnas onder de arm en een heuptasje. We hadden meteen wat bekijks want we stonden daar tot ons middel in offroadkledij: crossbroek en crossbotten. Er was maar een ding waarvoor we een beetje schrik hadden en dat was onze helm natuurlijk. Die past natuurlijk niet in de 55x20x10 anorexiatas van Ryanair. Maar tot onze verbazing deed de crew helaam niet lastig. Ons harnas mocht ook zo los het vliegtuig op.
De vlucht duurde iets meer dan 3 uur en in combinatie met de beperkte beenruimte, kan ik u verzekeren, dat dit het comfort niet bevordert. Het was inmiddels donker en boven de straat van Gibraltar kregen we een schouwspel van licht, zowel in de lucht als op de grond. In de verte zag je een hevig onweer boven het Spaans vasteland, maar ook de kustlijn was enorm verlicht. Tot in het oneindige. Plots zwart. Alles zwart. Dit moest de Middellandse Zee zijn. Ik verwachtte snel lichten aan de Afrikaanse kust, maar neen. Die bleven uit. Hier een daar een verloren dorp of stad die verlicht was. Verbazingwekkend hoe donker het kan zijn.
Op de luchthaven van Marrakech moesten wij een kort formulier invullen, alvorens we kort ondervraagd zouden worden aan de douane. Als dit achter de rug was, dan moesten wij onze bagage nogmaals door een scanner laten gaan. Neen de douane kon er ook niet om lachen.
Bezweet, klammig en dorstig lopen we de moderne hal in van de luchthaven en daar staat ook onze taxi chauffeur al ons op te wachten. Mooi, dan gaan we nu wat kunnen slapen, dacht ik even. We komen toe aan een oude, heel oude Mercedes type E200. De rit ging nog spannend worden. We waren vertrokken aan de vier uur durende tocht. En over tocht gesproken. Alle ramen waren toe en toch voelden wij lucht trekken langs onze rug. De wind blies van ergens tegen mijn linkeroor. Bij 21 graden is dit nog aangenaam maar we moesten langs het Atlasgebergte en daar werd het op sommige plaatsen echt fris. We zagen niets. De lichten van de taxi leken op te gaan in de zwarte masse voor ons. We voelden ons dan ook niet op ons gemak toen we zagen dat het stuur een tiental cm speling had op het stuurkolom. De chauffeur reed vlot, en de vangrails doken in de bochten altijd op het laatste moment op. Ook ging Philip zijn deur even in de bocht zijn eigen leven leiden. Uiteindelijk hebben we 5 uur gereden en waren we om 4u in ons hotel.

Dag 1:

Een vreemd getik op het raam maakte ons beiden iets te vroeg wakker. Zelfs onze wekker had het er moeilijk mee. Bleken dit twee vogels te zijn die op de tralies van ons raam kwamen zitten. Sneeuwwitje was wakker hoor. We kleedden ons aan en gingen eerst ontbijten want onze gids, Peter, zou ons om 9u opwachten. Het ontbijt was simpel maar lekker: pannenkoeken met zoet, verse thee, koffie of appelsiensap. Koffiekoeken of brood. We haastten ons nog naar de kamer om ons helemaal in battle-dress te hijsen. Plots klopt iemand aan de deur en zegt een Nederlandse stem: "Zijn hier motorrijders?". Onze mannelijke stemmen lieten we vallen voor euforisch gekrijs want Jetzt Geht Loss!!!! Oei neen. Het had net 3 dagen geregend en op sommige plaatsen in de omgeving stond het water 2m hoog. Wegen weggespoeld... we gingen een dag wachten om te wachten tot de wegen wat hersteld zouden worden en de rivierbeddingen minder water zouden bevatten. Dus gingen we met Peter naar onze Yamaha's TTR 600 kijken. Daarna nog een uitstap naar de markt, de filmstudios van Ourzazate en een oude Kasbah. Voor de lunch gingen we weer naar ons hotel. Daarna hebben we onze namiddag gevuld met gallia meloenen en zwemmen in het zwembad. Net voor het avondmaal hebben we ons getrakteerd op een dutje. In het restaurant kregen we heerlijke Tajinne met kip.

Dag 2

Ochtendstond brengt goud in de mond. Benzine, olie en beschermende kledij ook. Rond 10u waren we al op weg. De eerste kilometers op het asfalt voelden heel onwennig aan. Je ziet die stevige noppenbanden en je denkt automatisch dat deze niet voor op het asfalt zijn gemaakt. De bochten nemen we dan ook voorzichtig. De weg gaat steeds hoger en word kronkeliger. het uitzicht is fenomenaal. Precies het wilde westen met haar canyons en zandvlaktes. Na ongeveer 40 kilometer kwamen we pas in aanraking met onverharde wegen. Los zand en stenige pistes wisselden af en soms dwaalden we af van het pad. Met gevolg dat ik op een gegeven moment slim wou zijn en een kleine rivierbedding in reed. Alles ging goed. Tot ik voor een muur van 3m kwam te staan. Als uit het niets stonden daar aan de rand zeker 15 kinderen Monsieur te roepen. Ik moest snel uit die braadpan zien te raken want het kookvocht stond aan mijn lippen. Met wat bochtenwerk en wat het betere trek- en duwwerk kwam ik weer op het pad. De weg ging weer omhoog en de paden werden smallen en onvoorspelbaar. Eerst losse stenen, dan wat zand en plots kale rotsen die spekglad leken te zijn. Omhoog ging het nog vlot bij mij. Het Tora gebergte is echt mooi, maar ook eentonig. Stenen, zand. En verloren schaapkes, zowel mensen als dieren die we tegen kwamen. De afdaling was een hel voor mij. Tegen mijn wil in nam het instinkt over. De smalle paden en diepe kloven zorgden ervoor dat ik in elke bocht verkrampte. Ik kneep vaak de voorrem in, want de achterrem gaf weinig feedback. Dat resulteerde in een glijdend voorwiel en ik voelde mij nog minder op mijn gemak. Philip die zat daar gelijk een wilde over die paden te rijden. Op een gegeven moment zag ik hem ook niet meer. Ik voelde mijn polsen opzwellen en de pezen in mijn linkerhand deden enorm pijn van het ontkoppelen. Ik was blij dat we dat stuk achter de rug hadden. Na een hele rit van 189km kwamen wij aan ons super verzorgd hotel uit. We parkeerden de motoren en deden alles uit zodat het kon luchten. Ik ben er zeker van dat het lage aantal insecten die avond aan ons lag. De thee werd geserveerd en we kregen het gezelschap van enkele avontuurlijke oostenrijkers. De avond viel snel en de airco op onze kamer kwam echt van pas.

- DEEL 2 VOLGT -